Ode aan de charmeur

Om me heen drukte, mensen die me voorbij racen op station Utrecht Centraal. Ik verwonder me net over het feit dat ik wederom verkouden ben geworden. Is er niet een grens waarbij het gewoon ophoudt? Dat je niet meer verkouden kan worden? Mijn maandag, een lange werkdag, zit er op.  Vriend zal laat thuiskomen. Ik besluit mezelf te belonen met een afbakpizza vier kazen. Zo’n slechte. Die neem ik alleen maar als ik ziek ben. Of Heel Erg Zielig. In gedachten verzonken check ik uit met mijn ov-chipkaart. Ik wandel verder op weg naar de Albert Heijn. 

Dan word ik op mijn schouder getikt. Een paar bruine ogen staart me vriendelijk aan. Een jongen met een Indonesisch uiterlijk haalt een oordopje uit zijn oor. Ik denk na, zou ik iets hebben laten vallen? Hij begint: ‘Ik zag je lopen en ik vind je er leuk uitzien. Heb je zin om iets te drinken volgende week? Gewoon hier op het station hoor, bij Starbucks’. Ik sta even een seconde met een mond vol tanden en stamel dan dat ‘ik al een vriendje heb’. Ik voeg er nog aan toe dat ik samenwoon. Hij kijkt me verbaasd aan. ‘Hoe oud ben je dan?’ vraagt hij. Ik vertel mijn leeftijd en raak dan lichtelijk in paniek. Wat is dit vreemd. Dit gebeurt toch nooit? Zou dit niet zo’n manier zijn waarbij één iemand je afleidt, en een van zijn vrienden iets uit je tas steelt? Ik ratel iets over dat ik snel eten moet halen omdat ik een afspraak heb ’s avonds. Een leugen. Mijn avonddate bestaat uit een afbakpizza, volgesnotterde zakdoekjes en twee afleveringen Grey’s Anatomy. Hij zegt: ‘Ga jij maar snel eten halen’ en glimlacht vriendelijk.

Ik lach, zwaai als een halve debiel, en controleer snel of alles nog in mijn tas zit. Ik blijf immers een neuroot. Een klein Brabants meisje in een grote stad. Niets blijkt gestolen. Een aantal meter verderop breekt er een glimlach op mijn gezicht door. Ineens ben ik heel mijn verkoudheid vergeten. Een wildvreemde die me, ondanks mijn snotkop, alsnog leuk vindt. En iets met me wil drinken. Ik voel me bijna schuldig dat ik een vriend heb. Als ik later terugloop van de supermarkt kijk ik nog even of ik hem zie. Jammer genoeg niet. Anders had ik hem kunnen vertellen dat zijn complimentje mijn hele dag goed heeft gemaakt. Bij deze dus een ode aan de charmeur met lef. Ik vind je stoer. Dat je maar snel een Starbucks-date mag vinden.

Bron foto: Flickr.com