Amour was de eerste film in mijn Oscars Challenge. Ik had gehoord dat het een zwaar deprimerende film was, die overal als waanzinnig goed te boek stond. Een Franse film ook nog, heerlijk. Ik hou van Franse cinema, en ben verslingerd aan de taal. Maar mijn vriends broers vriendins broer (u snapt ‘m?) klaagde laatst met Kerst steen en been over de film. Hij vond het verschrikkelijk. En verklapte ondertussen meteen even het einde. Daar baalde ik van. Ontzettend erg. Dus ik besloot deze film dan maar meteen te kijken. Wat vond ik ervan?
Amour draait om een bejaard koppel dat leeft in Parijs. Ze zijn gepensioneerd musici en wonen in een prachtig groot appartement. George en Anne zijn al decennia bij elkaar, en hebben een dochter die in Londen woont. Ze hebben het prima samen. Maar op een dag krijgt Anne een infarct. Ze wordt steeds hulpbehoevender, en gaat met grote sprongen achteruit. De liefde wordt op de proef gesteld.
Amour. Tja. Wat moet ik ervan vinden? Normaal gesproken zou het een film zijn waarbij ik tranen met tuiten huil. Maar dit keer niet. Misschien omdat ik het einde al wist, of misschien omdat het verhaal gewoon niet dichtbij genoeg kwam om me te raken. Ik wist te weinig van de liefde en geschiedenis van het koppel om er een emotionele band mee te voelen, en om medelijden en verdriet te hebben om de situatie waarin ze verkeren. Ook vond ik het verhaal heel traag verlopen. Er had wat mij betreft makkelijk een half uur vanaf gekund.
Ze is dus wel echt een actrice, kijk maar!
Daarentegen waren er scènes die me wel raakten. Sommige scènes zijn schrijnend, en laten je nadenken over hoe je zelf met zo’n situatie om zou gaan. De liefde tussen de twee was soms ontroerend, maar meestal bleef het geheel me te kil. Er werd wel waanzinnig goed geacteerd, vooral van Anne. Die speelt zo geloofwaardig dat ik pas halverwege de film ineens dacht: ‘O ja, maar die vrouw is gewoon actrice’. Het was simpelweg niet bij me opgekomen. Wat mij betreft zou ze voor die rol best een Oscar verdienen. Het is alles behalve simpel om zo’n hoogbejaarde dame te spelen die steeds maar aftakelt, lijkt me.
Dat de film Frans was, vond ik totaal geen probleem. En normaal gesproken vind ik een trage film prima, een film over het simpele dagelijkse leven heerlijk, en hoe schrijnender en deprimerender, hoe beter. Ja, echt waar. Zo sadistisch ben ik. Maar ik vond de film gek genoeg niet zo deprimerend of schrijnend. Het kwam me niet dichtbij genoeg. Ik heb geprobeerd de film geweldig te vinden, zoals alle ‘critici’. Meestal kan ik me, als geoefend filmkijker, in hun visie vinden. Maar Amour vond ik niks. Sorry. Ik zou hem niet aanraden.
Wat vond jij van Amour?
Bron foto’s: collider.com, pathe.nl
writerinheels 
Ik heb Amour zelf niet gezien en hij staat ook niet op mijn verlanglijstje. Jammer dat het einde van de film al was verklapt 😦
Ja, dat verpest het wel een beetje. Ik zou Amour niet zo snel aanraden. Maar gelukkig komen er nog een hoop films die ik wil zou aanraden hoor 🙂 Dat weet ik nu al 😉
Ik kwam er ook niet doorheen! Goed om te lezen dat ik een medestander heb. Maar ik trek oude vellen sowieso niet (zei zij oneerbiedig :))
Hahaha ik heb dat ook wel hoor. Maar ik vind het jammer, want ik heb het idee dat je iets heel moois en emotioneels zou kunnen maken van het concept. En mij raakte het niet 😦 Gemiste kans.